Port Fairy

Donderdag 27 augustus na een ochtend druk bezig te zijn geweest om het huis “vakantie”-klaar te maken wacht ik tot de familie compleet is om een lang weekend richting Port Fairy te gaan. We pakken de auto richting Sorrento om hier de oversteek te maken met een ferry. Voordat we op de ferry kunnen moeten we een tijdje wachten. Ik besluit van het dode momentje gebruik te maken en scheidt me even af van het gezin voor een korte wandeling langs het strand. Het valt me op dat het niet uit lijkt te maken waar ik ben, want er is altijd een geweldig uitzicht te vinden dat niet zou misstaan in mijn Lonely Planet boekjes. Ik wandel wat in het rond tot ik de ferry zie arriveren. De ferry doet me even terugdenken aan de veerpont die we altijd in Zeeland namen om naar het vakantiehuisje van mijn opa en oma te gaan. Het weekendje weg in Australië begint dus al met een goede herinnering aan Nederland. Als we de ferry afgaan moeten we nog een heel stuk rijden om bij Port Fairy te komen. Tegen de tijd dat we op de camping arriveren is het al donker en laat op de avond. We gaan allemaal snel naar bed om zo de volgende dag weer fris te zijn voor een goeie wandeling.

De volgende dag zijn we zoals gepland alweer vroeg wakker. Ik slaap met de kids op een kamer en hun interne wekker gaat altijd klokslag zeven uur af. In de ochtend spelen de jongens midgetgolf. Het is een vrij kleine midgetgolfbaan, dus de kinderen zijn zo door alle banen heen. Wat later lopen we naar het dorpje waar we een heel gezellige bakkerij zien waar we even lekker gaan zitten om lekker wat zoetigheid en een kop koffie of thee naar binnen te werken. In deze bakkerij mag ik voor het eerst (en ook zeker niet voor het laatst) genieten van een chocolate caramel slice. Dit is een van de Australische lekkernijen die je geproefd moet hebben! Het word veel gegeten bij de koffie of als nagerecht. Ze zijn niet bepaald zuinig met de porties, dus we delen een stuk. Na de korte break en nadat ik ben bijgekomen van de choco-caramel smaaksensatie, lopen we door en gaan we naar de brug die ons naar Griffiths Island brengt. Dit is een klein eilandje dat bij Port Fairy hoort. Het bestaat voornamelijk uit natuur en staat bekend om zijn vuurtoren. Het is echt een prachtig stukje natuur. Als we een tijdje aan het lopen zijn zie ik iets heel dichtbij bewegen tussen het hoge gras. Ik schrok me een hoedje en zei tegen de moeder: er zit daar een beest! Als ik iets dichterbij stap zie ik dat het een Walibi is. Met mijn camera in de aanslag was ik er snel klaar voor om een goede foto te maken, maar dat had niets uitgemaakt want het beestje bleef op zijn dooie gemakje zitten eten. 'Mij stoor je niet tijdens mijn lunch' zal hij gedacht hebben.

Als we weer wat meer richting het water lopen zie ik tussen de planten door wat grijze plekken in het water bewegen. Dit is ongelooflijk; volgens mij zijn het wilde dolfijnen?! Vol enthousiasme spring ik als door de bosjes heen om het beter te kunnen zien. En ja hoor, ik zie een aantal groepjes dolfijnen zwemmen. Ik neem plaats op een rotssteen om even te genieten van dit moment. Ik vind het toch wel bijzonder hoe anders de natuur en de dieren hier allemaal zijn. De dieren die je in Nederland alleen in de dierentuin kan zien zie ik hier allemaal in het wild en op een steenworp afstand. Dit geeft me wel weer even een kick! Ook de vuurtoren die je op ieder plaatje van Port Fairy voorbij ziet komen is mooi om te zien. Het enige stukje dat door mensen is aangelegd op dit eiland. Hier vinden we in het gras ook een Echidna. Dit is een egelsoort die in Australië voorkomt. Deze verstopt zich wel snel als we dichterbij komen, waardoor ik zelfs met mijn camera in de aanslag niet snel genoeg was. Verder lopen we het rondje af en zien we nog wat mooie plekjes met rotsen en duinen.

Als we het eiland af lopen begint het keihard te regenen. Ook dit deed me terugdenken aan Nederland, maar dan op een minder plezierige manier. Gelukkig kunnen we schuilen in een klein open huisje aan de kant net als je het eiland afloopt. Als de ergste regen voorbij is lopen we terug naar de camping en maken we ons klaar om uit eten te gaan. We hebben bij Caledonian Inn hotel gegeten. Dit is het oudste hotel in Victoria dat nog steeds draait. Ook hier heb ik mijn buikje rond mogen eten aan een lekker Australisch gerecht. De op de Italiaanse keuken geïnspireerde 'Chicken parma' is gepaneerde kip geserveerd met tomatensaus en gesmolten Parmezaanse kaas en wordt meestal gegeten met frietjes. Een lekkere vette hap dus maar wel heel smakelijk. We zaten in het restaurant gedeelte van een oud bruin café en konden dus ook de lokale mensen zien die daar hun biertje aan het nuttigen waren. Leuk om naast de lekkere kip een beetje van die sfeer te proeven.

Op zaterdag hebben we veel gereden om te kijken of de 'nabij' gelegen plaatsen net zo gezellig waren. Dit bleek helaas niet zo te zijn. We zijn naar Warrnamwool geweest. We hebben even door het centrum gelopen en zijn naar de zee geweest. In de afgelopen weken waren hier al een aantal keer walvissen gespot en deze hoopte ik ook te mogen bewonderen! Helaas is dit niet gelukt. Hiervoor moet je dan ook wel geluk hebben want ze worden weleens gezien, maar niet zo vaak. Omdat we niet de hele dag willen wachten op uit de kluiten gewassen vissen (oeps, zoogdieren), besluiten we verder te gaan en gaan we helemaal de andere kant op om Portland te verkennen. Hier lopen we even over het strand en rijden we door het dorp. Het ziet er niet zo gezellig en gemoedelijk uit als Port Fairy dus we besluiten weer terug te gaan naar Port Fairy om daar te dineren. Hier eet ik mijn volgende Australische gerecht: een Pot Pie. Ook erg lekker. Een soort stoofvlees met een bladerdeegdakje.

Zondag 30 augustus is het alweer de dag van vertrek. We vertrekken op tijd omdat we via de Great Ocean Road terug kunnen rijden. Het is een prachtige route langs een van de mooiste delen kust van Australië. Aan dit uitzicht zal ik nooit helemaal kunnen wennen denk ik. Onderweg komen we nog een verdwaalde koe tegen die midden op de weg loopt. We stoppen en de vader van het gezin probeert hem weer terug het weiland in te brengen. Helaas had de koe niet echt zin om mee te werken, dus geven we al gauw op en rijden we verder. Als eerste stop hebben we een mooi stuk natuur aan de zee. Het is heel bijzonder om te zien wat Moeder natuur allemaal voor moois heeft gemaakt.

De volgende stop is genaamd de London Bridge. Het lijkt nog steeds een brug, alleen helaas is er in 1990 een stuk afgebroken en in de zee gevallen doordat twee toeristen over de 'brug' liepen. Ondanks dat toch nog een prachtig gezicht. Later stoppen we bij de Twelve Apostles. Wat zeker het hoogtepunt is van deze dag. Zo bijzonder om dit te zien. Ik heb de rotsformaties ondertussen al een aantal keer op foto’s voorbij zien komen, maar als je er zelf bent en alles met je eigen ogen in je kunt opnemen is het toch wel heel indrukwekkend. Zeker de moeite waard om deze route nog een keer te rijden in de zomer.

Hierna reden we door de bergen door naar onze volgende bestemming; het regenwoud. Erg grappig hoe je in zo'n korte tijd in een totaal andere omgeving kan zitten. De bomen zijn hier zo hoog. Heel anders dan bij ons in Nederland. Nadat we hier een wandeling hebben gemaakt en lekker wat fish and chips hebben genuttigd voor de lunch, besluiten we op zoek te gaan naar koala’s. We rijden een klein stukje verder en stoppen op een plekje waar ik mijn eerste wilde koala’s kan zien. Ze zitten hoog in de boom en laten zich niet wegjagen door toeristen. Ze zien er zo schattig uit dat je bijna omhoog zou klimmen om er eentje te knuffelen. Aan het einde van de dag pakken we de ferry weer terug naar huis. Ik ben moe maar voldaan. Heb echt een fantastisch weekend gehad!